Znak nawigacyjny to termin szeroko stosowany w żegludze i nawigacji do określenia obiektów i urządzeń, które pomagają w prawidłowym prowadzeniu jednostki pływającej. Zaliczamy do nich między innymi:
- Boja – pływający znak nawigacyjny zakotwiczony w określonym miejscu, służący do oznaczania toru wodnego, miejsc niebezpiecznych lub też obszarów zakotwiczenia.
- Latarnia – stała konstrukcja w postaci wieży, wyposażonej w światło nawigacyjne. Latarnie morskie służą jako punkty orientacyjne lub do oznaczenia niebezpiecznych miejsc na morzu, jak rafy czy mielizny.
- Bakra – specyficzny rodzaj boi, w kształcie baryłki lub beczułki, stosowanej w rzekach i kanałach.
- Tonwa – boja nawigacyjna o znacznej masie i wyporności, służąca często do oznaczania dużych głębin lub jako boja cumownicza.
- Reflektor – urządzenie oświetleniowe skupiające światło w jednym kierunku, które może być stosowane m.in. na statkach.
- Stawa – stały znak nawigacyjny, najczęściej w formie palu, wbitego w dno cieku wodnego.
- Kardynał – specjalny rodzaj boi pokazujący kierunek bezpiecznego przejścia względem przeszkody, jej nazwa pochodzi od nazewnictwa punktów kardynalnych.
- Pluta – mała boja nawigacyjna używana głównie na wodach śródlądowych do oznaczania tras przeznaczonych do żeglugi.
- Róg – urządzenie sygnalizacyjne, emitujące dźwięk, stosowane w warunkach słabej widoczności, np. we mgle.
- Cyrkiel – narzędzie nawigacyjne używane do pomiaru odległości na mapach i planach, może również służyć jako symboliczny znak nawigacyjny.
Znaki nawigacyjne są niezbędne dla bezpieczeństwa na wodzie, umożliwiają prawidłową orientację, pozwalają unikać niebezpieczeństw i są kluczowym elementem navigacji morskiej i śródlądowej.
