Dawna broń drzewcowa to termin odnoszący się do rodzaju broni używanej w przeszłości, charakteryzującej się długim trzonem (drzewcem) oraz ostrzem, grotami lub innymi elementami służącymi do zadawania ciosów. Przykłady takich broni to:
- Halabarda – broń z długim drzewcem, zakończona połączeniem szerokiego ostrza z toporem oraz grotu i haka używana szczególnie w XVI-XVII wieku przez piechotę.
- Pika – długa broń drzewcowa, zakończona ostrym grotem używana głównie przez formacje pikinierów.
- Partyzana – rodzaj włóczni zakończonej szerokim ostrzem z wcięciami na bokach, popularna wśród piechoty w Europie w XV-XVII wieku.
- Kopia – jednorazowa broń drzewcowa używana przez rycerstwo w średniowieczu, większość mieszczała się metalowy grot.
- Glewia – podobna do halabardy broń, lecz z głownią przypominającą głowę topora.
- Spisa – rodzaj długiej włóczni.
- Bardyszek – krótka broń drzewcowa z blaszanym grotem lub szerokim ostrzem używana w walkach w średniowieczu.
- Aksamit – broń drzewcowa z zaostrzonym metalowym grotem, przypominająca sulicę, używana głównie do polowań na grubego zwierza.
Broń drzewcowa była podstawowym wyposażeniem piechoty różnych epok, a jej różnorodne formy odpowiadały na taktyczne wymogi pola bitwy. Wymienione typy broni są tylko częścią bogatego arsenału, jaki był dostępny w różnych okresach historycznych.
